Tot de best verkopende literatuur van de afgelopen jaren behoort ongetwijfeld de trilogie met de naam “Vijftig tinten grijs”. Waarom weet ik niet, want van mijn directe omgeving krijg ik uitsluitend negatieve leesadviezen. Men vindt mij volstrekt ongeschikt om ook maar één letter in deze succesreeks te lezen. Zonder protest concentreer ik mij op andere zaken.

Toch merk ik wel, dat alleen al de boektitel veel mensen inspireert. Het wemelt ineens van “vijftig tinten dit”, “vijftig tinten dat”, zelfs “vijftig tinten groen”. Een leuk en creatief woordenspel.

Nu, in de herfst, hoef je al die tinten niet meer bij elkaar te fantaseren. Want in de herfst is het aantal tinten gewoon ontelbaar!  Binnen één en hetzelfde boomblad en ook iedere volgende dag in een andere samenstelling!

De oorzaak voor die kleurenpracht is heel natuurlijk. Ieder klein onderdeeltje van zo’n boomblad sterft af in zijn eigen tempo, waarbij ieder tintje een volgend stapje is in het afbraakproces.

En zo is het natuurlijk ook bij ons mensen. Ook aan ons lijf slijt het ene onderdeeltje gewoon harder dan het andere. Hoe jong en vitaal we ons ook voelen. Het is niet anders.

Daarom vertellen mij ieder jaar opnieuw de vele tinten herfst over de vergankelijkheid van het leven. En daarvoor hoef ik geen boek open te slaan, ook al zou ik zeker geschikt zijn om dat te lezen.

Jan-Hein Stadhouders